"All Journeys" to spektakl o odwadze spotkania ze swoim cieniem i swoją mocą. To spektakl o głęboko zakorzenionej w nas ambiwalencji- o wszystkich podróżach: rzeczywistych mentalnych i duchowych które prowadzą nas na skraj żeby na końcu odkryć “tego drugiego w nas samych”. Spotkanie i konfrontacja z innym jest tylko początkiem, dalej rozpoczyna się magiczna droga, gdzie złość i frustracja musi zostać wyrażona, a delikatność i wrażliwość odsłonięta a, aby móc iść dalej i dalej...
"All Journeys" Teatr Tańca Zawirowania koncepcja i choreografia: Karolina Kroczak wykonanie, kreacja: Ilona Gumowska, Dominik Więcek tekst: Ilona Gumowska, Dominik Więcek
Premiera online.
Anima-Animus
Idea duetu "Anima-Animus" nawiązuje do jungowskiej koncepcji dwoistości płci ludzkiej psychiki oraz archetypów Animy (pierwiastka żeńskiego w mężczyźnie) i Animusa (pierwiastka męskiego w kobiecie). Duet przedstawia relacje damsko-męską oraz zderzenie dwóch aspektów psychiki - Animy mężczyzny, która prowadzi do jedności i harmonii oraz Animusa kobiety dążącego do poznawania, różnicowania i dynamiki. Poruszony temat jedności i nierozdzielność kobiety i mężczyzny koresponduje także z biblijnym obrazem stworzenia kobiety z żebra Adama oraz myślą starożytnych filozofów o istocie doskonałej – androgynii.
"Anima-Animus" choreografia: Elwira Piorun tancerze: Ewa Noras i Stanisław Bulder dramaturgia: Aleksandra Kostrzewa
Premiera online.
Po Godzinach 2019
Choreografia: Elwira Piorun, Szymon Osiński Obsada: Klaudia Buda, Aleksandra Krajewska, Jarema Andrzejewski, Jacek Foltyn
W zagonionym korpoświecie nie ma czasu na wytchnienie. Relacje z bliskimi ulegają osłabieniu. Rano wsiadają do metra, samochodu lub tramwaju, by jak najszybciej zasiąść za biurkiem. Wieczorem są zbyt zmęczeni, żeby wykrzesać z siebie jakiekolwiek emocje. Pozostają fantazje przed ekranem komputera, biurowe plotki. Rozmyślanie o tym, co nigdy się nie stanie, a mogłoby się wydarzyć, gdyby przekroczyło się granice towarzyskiego konwenansu. Wyobrażone romanse, namiętności bez pokrycia, spekulacje na temat uczuć. Nigdy nie zrealizowane, bo niosą zbyt duże ryzyko fiaska.
Dokąd mamy pójść? To ważne pytanie może być skierowane obecnie do większych społeczności, mniejszych grup ludzkich i poszczególnych jednostek. Wolność wyboru i wyrażania indywidualnego napotyka na opór, kiedy trzeba się dogadać i podjąć wspólną decyzję. Jaki rodzaj tańca chce się tworzyć, dla jakiego odbiorcy, w jaki sposób chce się mówić o swoich przemyśleniach, odczuciach i emocjach?
Backup
Choreografia: Elwira Piorun (we współpracy z tancerzami) Obsada: Alisa Makarenko, Artur Grabarczyk, Elwira Piorun muzyka: Collage
Czy można stworzyć zabezpieczającą wersje życia, która by podlegała wiecznym modyfikacjom i poprawkom, czy lepiej poddać się strumieniowi wydarzeń, wiedząc, że nic dwa razy się nie zdarza. Backup opowiada historię dwóch kobiet i mężczyzny, przedstawia próbę sporządzenia alternatywnej wersji życiorysu. Konieczne w tej sytuacji staje się przyjrzenie się przeszłości, określenie aktualnych emocji i sprecyzowanie marzeń. Przede wszystkim jednak trzeba sporządzić kopie zapasową, Backup, do której będzie można się odwołać, jeśli coś pójdzie nie tak. Trójka wykonawców imponuje energią, bardzo emocjonalnym tańcem, z którego wbrew tytułowi nie da się sporządzić wersji zapasowej, backupu.
Autor spektaklu Ido Tadmor to wybitny izraelski tancerz i choreograf, członek grup tanecznych Bat Dor, od 1995 roku lider własnego zespołu tanecznego. Był dyrektorem Narodowego Baletu Izraela.
„Wszystko jest inne, ale nic nie jest inne. Wszystkie wojny są takie same, ale żadna wojna nie jest taka sama. Wszystkie wojny są wywołane przez strach, ale żadna wojna nie uwalnia od strachu. Wszyscy żołnierze i wszystkie wdowy są tacy sami, ale każdy żołnierz i każda wdowa są inni.” To motto przyświecało powstawaniu spektaklu.
Sytuacja wojny, o której opowiada niestety staje się coraz bardziej aktualna i wpływa na nasze życie. Przedstawienie jest rozpięte między dramatem uczestniczących a obojętnością pozostałych, między walką na śmierć i życie a rytuałami codziennego dnia. Próbuje wykreować utopię zgody, bo może tylko utopia, wykreowana w teatrze jest w stanie uratować nasz świat od narastającej agresji. Projekt „Ha-E The Absencje Of Yes” powstał we współpracy polsko – izraelskiej i jego pierwsza wersja pokazywana była na Festiwalu Zawirowania w Warszawie, w czerwcu 2015. Właściwa premiera odbyła się 1 grudnia na Festiwalu Jerusalem International Dance Week w teatrze Gerard Bechar w Jerozolimie.
Spektakl Wybieg ma strukturę kolażu, zestawiającego klisze zaczerpnięte z rozrywkowych programów tanecznych, archetypowych obrazów relacji damsko-męskich i elementów życia prywatnego wykonawców. Zagraniczna premiera odbyła się w Centrum Sztuki w San Luis Potosi w Meksyku. Wybieg to miejsce prezentacji modelek, ale również wymówka, sposób, żeby pozbyć się kłopotów przez zafałszowanie rzeczywistości. W związku staramy się udowodnić naszą przewagę, wymóc na partnerze podziw i szacunek, uzależnić go od siebie. Poddajemy się terrorowi jego oczekiwań, ale tak naprawdę sami siebie tresujemy.
Trzy kobiety. Trzy światy. Trzy wcielenia.Trzy kompletnie różne konteksty społeczno-kulturowe bohaterek. "50 twarzy Ewy" to spektakl przedstawiający kobiety tak różne, jak różne jest ich pochodzenie, środowisko w którym żyja oraz relacje z mężczyznami. Kobiety zamknięte, kobiety wyzwolone, kobiety delikatne, kobiety silne i niezależne, kobiety dominujące i kobiety zdominowane. Przedstawione zostają kobiety szukające wzajemnie miłości i czułości w społeczności, w której ich rola sprowadza sie do wydawania potomstwa na świat. Spektakl "50 twarzy Ewy" poszukuje także odpowiedzi na pytanie o oblicze kreacji kobiecości w mediach i kulturze zachodniej. Ile twarzy ma współczesna „Ewa”?
„Rust” oraz ”Engage” to spektakle będące wspólną produkcją Ido Tadmora (Izrael), Elwiry Piorun oraz choreografki – Rachel Erdos (Wielka Brytania). Spektakle są obrazem dwojga ludzi, tworzących wieloletni związek, którzy mają już za sobą wiele burz, dylematów, wzlotów i upadków. Relacja bohaterów opiera się na głębokiej miłości oraz szczególnej więzi pomiędzy nimi, ale nie oznacza to, iż jest wolna od problemów.
Engage Rodzimy się samotni, żyjemy w samotności i umieramy w samotności. Jedynie poprzez miłość i przyjaźń możemy stworzyć chwilową iluzję, że nie jesteśmy samotni.” (Orson Welles)
Rust Cisza jest najsilniejszym głosem, jaki istnieje... A muzyka jest tylko w Twoim umyśle. "Najokrutniejsze kłamstwa wypowiedziane są w ciszy" (Meir Shalev z książki "Esau")
The Conspiracy
Choreografia: Paulina Święcańska & Maga Radłowska Obsada: Paulina Święcańska & Maga Radłowska Dramaturgia: Włodzimierz Kaczkowski
The Conspiracy jest przenikliwą i intensywną próbą zbadania zależności między przemocą a jej medialnym wizerunkiem. Spektakl łączy w sobie dwa przeciwstawne uczucia: z jednej strony współczucie dla ofiary, z drugiej zaś fascynacja katem. Tancerki w kontekście współczesnych wydarzeń i ich odbicia w kulturze masowej, w wyzywający sposób, próbują odpowiedzieć na pytania: Gdzie kończy się ryzykowna zabawa w teatr, a zaczyna realny gwałt? Czy sztuka ma prawo przetwarzać przemoc i tworzyć z niej dzieło sztuki? Jak daleko można się posunąć w prowokacji własna nagością, przemocą i cierpieniem? Czy istnieje coś takiego jak pornografia zbrodni?
Spektakl Navigation Song nawiązuje do tradycji pieśni nawigacyjnych (ang. navigation songs). Pieśni te – opisujące porty i szlaki wodne – służyły rybakom i żeglarzom jako narzędzie określania pozycji na morzu. Na kanwach historii rybaków powracających na ląd w spektaklu poruszona zostaje tematyka klątwy Kaina i odwiecznej włóczęgi w poszukiwaniu miejsca na ziemi. Navigation Song BD303 przywołuje przełomowe dla ludzkości koncepcje: humanizm Erazma z Rotterdamu oraz idee „Nowego Europejczyka” zawarte w dziele Stephana Zweiga. Podróż przedstawiona w spektaklu jest wyrazem osobistych doświadczeń choreografa, urodzonego w Kanadzie, będącego jednak z pochodzenia Izraelczykiem, wreszcie – zamieszkałego w Polsce, gdzie postanowił stworzyć rodzinę i dom, stając się częścią nowej Europy. Tancerze zabiorą widza w krótką podróż od komfortu anonimowego, teatralnego fotela do przyjemności odczuwania empatii, pasji i wątpliwości.
Wody i powietrza
Choreografia i wykonanie: Elwira Piorun Muzyka: Grzegorz Ochęduszko
„Wody, powietrza…” to próba zmierzenia się z banalnym, co nie znaczy, że łatwym, tematem żywiołów, które zapewniają człowiekowi życie. Choreografka eksploruje zmysłowe doświadczenie kontaktu z wodą i powietrzem, poszukując zarazem możliwości ruchowego wyrazu wrażeń płynących ze wzrokowego, słuchowego i dotykowego odbioru tych mniej lub bardziej ulotnych substancji. Woda płynie, powietrze ulatuje. Przemijające i trudno uchwytne żywioły budzą wciąż rosnące i niezaspokojone pragnienie.
Rzeczy, rzeczy, rzeczy
Choreografia i wykonanie: Karolina Kroczak Muzyka: Zank’offsky Kostiumy, scenografia, projekcje: Joanna Sieradzan Współpraca literacka: Hanna Raszewska
Rzeczy, rzeczy, rzeczy to rozważania na temat odpowiedzialności za Zagładę, a w szerszym wymiarze – za traumę i cierpienie. Autorkę zafascynowała kultura żydowska, łącząca głęboką duchowość z silnym przywiązaniem do materialnego aspektu życia. Inspiracją do powstania tej pracy były przedmioty należące do tych, których już nie ma, a będące nośnikami tożsamości swoich nieobecnych już właścicieli. Co pozostaje po oddzieleniu człowieka od zewnętrznych wyznaczników jego osobowości?
Zbliżenia
Choreografia: zbiorowa Tancerze: Andrzej Adamczak / Szymon Osiński, Marta Kosieradzka, Elwira Piorun Czas trwania: 45 min
Spektakl powstał w wyniku współpracy tancerzy Teatru Tańca Zawirowania ze słowackim choreografem Tomášem Nepšinským. Punktem wyjścia jest pytanie, czy wiążąc się z drugą osobą jesteśmy z nią naprawdę, czy tylko z wyobrażeniem, które mamy na jej temat.. W poetyckich obrazach ukazane zostały relacje, które wypaczają się pod wpływem czasu. Mężczyzna zostaje skonfrontowany z obrazem „męskości” jaki kreują kobiety.
Innocent When You Dream do muzyki Toma Waitsa, wybitnego artysty rocka, nawiązując do tematyki utworów Waitsa spektakl zajmuje się czwórką rozbitków życiowych, którzy gdzieś w barze na końcu świata przeżywają na nowo historie swego życia. Opary dymu, alkohol, knajpiana atmosfera, erotyzm splatają się w nierozerwalną całość . Pobudzają do kolejnych prób nawiązania kontaktu z innymi i stworzenia wspólnoty. To wyjście poza siebie wyraża się w scenach pełnych agresji, ale również miłości i pożądania, przedstawionych dynamicznym ruchem. Niewiele może się jednak w tym świecie udać. Każdy i tak pozostanie samotną jednostką próbującą nadaremnie snuć swoją opowieść. Marzenia pozostaną niezrealizowane, co prowadzi do kolejnych utraconych złudzeń. Ale przecież najważniejsze jest, że jesteś „Innocent When You Dream”, czyli niewinny w swoich marzeniach. Spektakl jest do tego ciekawszy, gdyż nie zawiera słów a wszystko wyrażone jest jedynie ruchem.
Punktem wyjścia w spektaklu jest ciało i ruch. Taniec staje się wehikułem do dotarcia głębiej, do sensu i znaczeń relacji obserwowanych z zewnątrz. Wszystko po to, aby opowiadać za pomocą obrazów, które porzuciły swoje ramy. Fuera de campo to spektakl o samotności jednostki, podejmowaniu próby wchodzenia w interakcje, kończące się jednak rozpadem więzi. Fuera de campo - poza kadrem – to znaczy w polu widzenia, ale nie działania. Działania, które mogłoby zmienić znaczenie obrazu i słowa. Każda decyzja coś oznacza, implikuje, że coś za nią stoi. Obraz sugeruje, że stoi za nim decyzja, wykluczająca inne obrazy i inne punkty odniesienia.
Chopin ambiente
Choreografia: zbiorowa (część hiszpańska Daniela Merlo, część polska Elwira Piorun) Dramaturgia: Juan de Torres Obsada: Katarzyna Kizior/Ramona Nagabczyńska, Karolina Kroczak, Elwira Piorun, Bartosz Figurski, Szymon Osiński Muzyka: Collage (utwory Fryderyko Chopina)
Współprodukcja polsko – hiszpańska, zespołu teatru Tańca Zawirowania i grupy Larumbe Danza z Madrytu. Część polska oparta jest na skojarzeniach ruchowych związanych z rytmem i melodią muzyki Chopina. Próbuje przełożyć muzykę na emocje i obrazy, które tworzą nową wartość taneczną. Tancerze sprawdzają na nowo oddziaływanie tej muzyki. Starają się zerwać z ustalonymi schematami, spojrzeć na niektóre rzeczy z dystansem i zabawić się formą. Próbują połączyć dwie rzeczy, wydawałoby się nie do połączenia - klasyczną muzykę Chopina z tańcem współczesnym. Część hiszpańska to system luźnych skojarzeń związanych z muzyką kompozytora i jego osobowością. Znajdujemy tutaj nieoczekiwane kontrasty i porównania. Pojawia się taniec flamenco, piosenka Edith Piaf, rytmy afrykańskie. Wszystko po to, żeby wczuć się w przeciwieństwa osobowości polskiego kompozytora. Starają się uwypuklić jego fascynację ludowością, istnienie na pograniczu kultur: polskiej i francuskiej, czy stosunek do kobiet. Tematem przewodnim są palce, które tak samo dobrze mogą być palcami pianisty wirtuoza, jak i palcami tancerza flamenco. Dynamiczne i wyraziste przedstawienie, świetnie pokazujące hiszpański odbiór postaci Chopina.
Sytuacja na lotnisku. Pośpiech, huk odlatujących samolotów, ruch. Komuś zaginął bagaż. Kolejka do odprawy.. Podróżni dźwigają walizki, w których mieszczą się rozmaite przedmioty: ubrania, ulubione książki, kilka płyt, wieczne pióro, woda kolońska. Oraz bagaż doświadczeń, emocji i oczekiwań. Omnia mea mecumporto. Kto otworzy swoją walizkę w hali dworcowej, ten pokaże współpasażerom swoje prawdziwe „ja”.
Po godzinach
Choreografia: Zbiorowa Obsada: Katarzyna Kizior, Elwira Piorun, Szymon Osiński, Michał Piróg/Bartosz Figurski Muzyka: Collage
W zagonionym świecie yuppie nie ma czasu na wytchnienie. Relacje z bliskimi ulegają osłabieniu. Rano wsiadają do metra, samochodu lub tramwaju, by jak najszybciej zasiąść za biurkiem. Wieczorem są zbyt zmęczeni żeby wykrzesać z siebie jakiekolwiek emocje. Pozostają fantazje przed ekranem komputera, biurowe plotki. Rozmyślanie o tym, co nigdy się nie stanie, a mogłoby się wydarzyć. Gdyby przekroczyło się granice towarzyskiego konwenansu. Wyobrażone romanse, namiętności bez pokrycia, spekulacje na temat uczuć. Nigdy nie zrealizowane. Bo niosące zbyt duże ryzyko klęski.
Pierwszy spektakl Teatru Tańca Zawirowania to kompilacja luźnych inspiracji filmami Pedro Almodovara i żywiołowej muzyki Astora Piazzoli. Ten spektakl prowokuje do pomyślenia o miłości. Czym jest miłość, a czym nie jest? Pasją, poświęceniem, przyzwyczajeniem, próbą? Jeśli kochasz - zabij. Także tę nudę, która zabija miłość. Jeśli kochasz - wytrwaj. Cokolwiek to znaczy
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
